afscheid nemen bestaat niet

nu heb ik t verhaaltje wel opgeslagen, dus hier mn ervaringen uit bwambo, de fotos staan bij mn vorige verslagje

Karibu Bwambo

Donderdag dan eindelijk naar Bwambo toe! Nadat de data 2 x is verandert. Er was een meeting voor alle priesters van de regio Same en het was daarop wachten totdat ik met Father Beda naar Bwambo kon gaan. Laat in de middag was het dan zover. Onderweg nog wat spulletjes opgehaald en dan de Para Mountains in! Het werd al donker , dus minder goed zicht, en de weg is al zo moeilijk! Je kunt het bijna geen weg noemen! Onverhard, stijl, geen vangrail langs het ravijn, en overal losse stenen maar uiteindelijk veilig aangekomen. Gelukkig had ik van tevoren een reistabletje ingenomen! Een klein kamertje toegewezen gekregen in het priesterhuis (anders moest ik helemaal alleen in een of ander zustershuis)
Daar voorgesteld aan wat personeel, toen bleek dat er afgelopen weer ook 2 arts assistenten zijn begonnen in Bwambo! Dat is fijn, nu hoeft dr beda niet helemaal alleen meer het ziekenhuis te runnen en heeft hij wat ondersteuning.
De volgende dag na de artsenvisite op mobile clinic! 3x per maand naar verschillende locaties. En ik maar denken dat er niet veel mensen in de bergen wonen! Vandaag 70 kindjes gezien! Helaas had ik niet genoeg cadeautjes bij me voor alle kindjes.
Wel is het wennen. Het is erg rustig hier. En ken (nog) niemand. Moet m’n draai even vinden, hopelijk komt dat nog! Same is toch wel mn thuis geworden afgelopen maanden. Genoeg vrienden gemaakt in het dorp en het ziekenhuis en voel me helemaal thuis op de diocese bij de priesters en de bisschop! Als Bwambo me niet zou bevallen mocht ik altijd bellen en zouden ze me op komen halen!
Na de ochtend visite een klein rondje gelopen met Father Beda, Iedereen begroet je en bent weer overal welkom, we kregen suikerriet mee en terwijl we hierop wachtte werd er ook nog drinken gehaald, en de mensen hebben al zo weinig! Na de lunch een biertje gaan drinken bij het locale winkeltje. Het is zaterdag en dat betekend dat er een varken wordt geslacht en de mannen uit de omgeving het hier komen op eten en wat drinken. Er kwam een telefoontje van een patiënt met bijen steken. Dus gingen we even kijken, nou dat waren 100en steken! Germ t vrouwtje! En ook nog een brandwonden omdat ze de bijen met vuur hadden weggejaagd. Ik had nog wat medicatie tegen de jeuk liggen dus dit aan de patiënt gegeven en samen met de dokter een beleid gemaakt. Hopelijk gaat t morgen wat beter!
Maandag meegekeken op de OPD en vervolgens naar een patiënt met buikklachten, ze was niet eerlijk in haar verhaal en bleek achteraf zwanger te zijn en een miskraam te hebben bij 12 weken… maar of het spontaan was, of bij gebruik van lokale medicatie is de vraag want dat wordt hier veel gebruikt, ze had ook al 5 kinderen.
Vervolgens bij een pre teminale patiënt met kanker op huis bezoek. Nou dat was nog een hele beklimming! De Kilimanjaro was er niks bij want dit was gewoon doorstappen en niks rustig aan!! 2 maanden geleden had ze buikklachten en een zwelling, in een ander ziekenhuis was een echo gemaakt en was inderdaad een zwelling te zien maar ze wisten niet wat het was en werd het dus maar kanker genoemd. Uitgenodigd voor verder onderzoek in Bwambo health centre. Tijdens dit bezoek begon het onwijs te stortregenen , onweer en hagel!! Het viel me nog mee dat het binnen droog bleef. Het was een klein huisje zonder elektra 2 kamers van totaal max 20 m2… stenen met wat klei ertussen golfplatendakje erop en klaar!! De terugweg was lastig omdat de grond uit klei bestaat en na de regen dus alles glad was! Maar beneden aangekomen (1800mr nog steeds) zonder te vallen! Maar door de vele regen die was gevallen moesten we ff over t riviertje springen van bijna 2 mtr breed…. En met de 4X4 ambulance terug naar “huis” en krijg je te horen dat er onderweg ergens een boom over de weg ligt, nou ben benieuwd!! af en toe was wegslippen en inderdaad er lag een flinke boom over de weg waardoor we niet verder konden. Maar er was onderweg al iemand opgepikt met een hakbijl om de weg voor ons vrij te maken! Een heel avontuur dus vandaag maar veilig thuis gekomen en een fijne dag gehad na een lastige start in Bwambo om weer te wennen op een nieuwe lokatie!
De volgende ochtend was deze dame al gearriveerd in het ziekenhuis, ze bleek ook problemen met de longen te hebben en bij echo onderzoek bleek ze vrij vocht door de hele buik te hebben…. *zucht* oke en nu??? Het kan tuberculose zijn of het kan nog steeds kanker zijn… maar om dit verder te onderzoeken is er sputum of röntgenonderzoek nodig, het eerste heeft ze niet en sluit niks uit en het 2e is in Bwambo niet mogelijk, dus behandelen voor TB en kijken hoe ze zicht gaan voelen de aankomende tijd. Ook nog (blindelings) een punctie van het vocht afgenomen om de kleur te zien, maar verder onderzoek is niet nodig, smiddags werd ze er niet beter op en werd ze verward, ze had een snelle pols maar verder alles goed… waar komt het vandaan??? Blijft onduidelijk. Dus maar wat rustgevende medicatie gegeven waar niet alleen de pols langzamer van werd maar ook de bloeddruk lager….. wordt vervolgd.
Ook nog bij de arts assistenten langs geweest. Deze meiden komen oorspronkelijk uit Kenia. Fotootjes bekeken onder het genot van een kopje thee en een koekje!
Ik mis m’n warme douche uit Same hier wel!! Elke ochtend opstaan met een koude douche valt niet mee! Wat ben ik toch verwend ten opzichte van mijn collega’s die al eerder naar Same zijn gekomen. Gelukkig is het maar 2 weken koud douche!
Verder wel echt aan het aftellen om naar huis te gaan. Mooie ervaring maar heel blij om straks weer terug te zijn in mn eigen huisje, bij mn eigen vrienden en familie met normaal eten en drinken….
Onze patiënt wordt er niet beter op. Ze ligt verkrampt in bed, met een snelle hartslag en ademhaling. Maar verder onderzoek is hier niet mogelijk, en ga je haar nog overplaatsen voor een diagnose te stellen, wat een hoop geld gaat kosten? Als ze waarschijnlijk toch snel overlijd, en inderdaad dezelfde dag, savonds overleden.
Father Beda moest een dagje weg en vertelde smorgens dat er een dief in de omgeving was. Onderweg naar het ziekenhuis kwam ik een groep mannen met messen tegen dus vroeg me al af of ze op dievenpad gingen, en jawel hoor! Na het ontbijt op de OPD onze koeiendief! Onder het zand en verwondingen aan z’n hoofd. Waar moet je dan beginnen. Na het spoelen zn hoofd kaalscheren en alle wonden hechten. Zo heb je een dagtaak van 3 uur! En ligt de rest van de afdeling stil. Maar alle patiënten wachten rustig op hun beurt! Het mooie is ook dat de daders bij de dief blijven om ervoor te zorgen dat hij niet wegloopt! Ze spelen hier dus inderdaad, zoals ook in m’n Swahili boekje staat omschreven voor eigen rechter! Zelfs iemand met een half afgesneden oor omdat hij geld wilde stelen, zo ben je voor het leven getekend.
Ook blijf ik me verbazen hoe laagdrempelig mensen hier antibiotica voorgeschreven krijgen, bij wat voor klachten dan ook, krijg je zowat een kuurtje antibiotica, maar wat als je het dan echt een keertje nodig hebt?
Zaterdag middag was er voor ontspanning. Father Michael heeft voldoende ballen maar geen pomp (ventiel) dus werd er op allerlei creatieve manieren geprobeerd om lucht in de ballen te krijgen. En toen het uiteindelijk was gelukt was iedereen gezellig buiten aan het spelen, Jong & oud, man & vrouw, alhoewel, de meeste mannen bij de plaatselijke shop bier aan het drinken waren en varkensvlees aten…. En enkele kinderen helemaal onder de indruk van m’n fototoestel dus die waren al blij dat ze foto’s mochten maken!
De assistent dokters zijn wel echt m’n vriendinnetjes geworden in Bwambo! Ik trek veel met ze op en zijn samen koekjes gaan bakken. Erg primitief, koken op de grond! Maar leuk!
Volgende dag eindelijk de omgeving verkend! Wauw en wat een uitzicht! Je kunt het helaas niet zo mooi vastleggen op foto als je zelf ziet! Heuveltjes/bergen overal waar je maar kijkt! En zo groen! Mooie natuur! En dan weer terug naar Same.
Ik heb erg moeten wennen in Bwambo, dan merk je pas hoe gewend je bent geraakt in Same. Maar leuk om te zien! Goed lopend ziekenhuis, waar wel alles voorradig is en het personeel het werk dat ze doen ook echt leuk vinden! Ook hier met name meekijken (met de dokters) het was rustig in het ziekenhuis en het werk is zo anders dan in Nederland! Je voert de verpleeg technische handelingen uit, en de rest wordt door de familie gedaan.
Dit is mn laatste verslagje…. Bedankt voor het volgen van m’n avonturen en zondag vlieg ik weer in huis om weer in het hectische en drukke leventje in Nederland te stappen. Erg fijn om iedereen weer te gaan zien! Maar ook spannend hoe ik het daar weer ga vinden. Back to the real life! Dan is t weer gedaan met de rust en wordt de luxe van wat je hebt, eet & drinkt weer snel normaal (ben ik bang)!
nu nog even "afscheid" nemen van alle lieve mensen hier en dan hopelijk tot ziens Same, Tanzania!!