The end....

Tijdens het uitchecken bij het airport hotel leerde ik paul kennen zodat we een taxi naar de airport konden delen. Schilt toch weer ;-)
Alleen wist hij niet dat je in Cebu voor iedere internationale vlucht 750 pesos (12 euro) moet betalen. En aangezien hij er nog maar 500 had en backpackers elkaar nou eenmaal helpen. Heb ik de overige 250 pesos betaald. Mocht ik nu nog eens naar nieuw zeeland gaan, ben ik altijd welkom. Na een kleine vertraging in Cebu rond half 7 aangekomen in wederom Kuala lumpur. De thuisbasis van Air Asia. En omdat deze low budget maatschappij er een vlucht tussenuit had gehaald. Mocht ik hier 3.5 u wachten tot mijn vlucht naar Medan, Sumatra. Het hostel waar ik zou slapen bood een gratis pick-up service aan, waardoor er bij de arrivals netjes iemand stond met een bordje “Karlijn Hovers” en was ik 12 u later eindelijk om mijn eindbestemming voor deze dag. Heerlijk hostel met wandjes tussen alle bedden en een gordijntje dus genoeg privacy. Ook boden ze een transfer taxi aan naar Bukit lawang voor 12 euro. Van deur tot deur. Ohhh dat klonk zalig na zo’n lange dag reizen. Maar toen ik de volgende ochtend uit checkte, bleek er geen reservering gedaan te zijn en zat de taxi al vol. Dus toch met een shuttle terug naar de airport, Een Bus, overstappen op een mini-busje ook in Bukit lawang werd ik weer netjes opgehaald door iemand die me met een tricicle dan toch naar m’n eindbestemming bracht. En dat allemaal op semi-nuchtere maag. Want bij het hostel zou een (simpel) ontbijt onbegrepen zijn maar er was geen brood meer. Goed begin van de dag en Sumatra. Maar Bukit lawang bracht overal verandering in. Een heerlijk resortje aan de rand van de jungle. Waar morgen mijn jungle hike op zoek naar Orang-Oetangs (en andere diertjes) gaat beginnen!!
Samen met Ion (onze gids) zijn assistent, Christan en Isabella en een rugzak vol benodigdheden (lakenzak, zaklamp, extra kleding, camera, water, muggenspray enz) gingen we op pad. Na eerst de rubber plantage gepasseerd te hebben met de nodige uitleg gingen we de jungle in. En al vrij snel kwam we daar de eerste 2 Orang-Oetangs tegen. Moeder en dochter. Semi-wild omdat de moeder vanuit het rehabilitatie traject kwam. Na wat eerste foto’s liepen we verder en kregen we de optie het pad verder te volgen (waar het druk was omdat het een zaterdag was) of meer offroad de jungle in. Gelukkig wilde we alle drie graag de laatste optie en begon het meer en meer op een echte trekking te lijken. Voordat we dieper de bush bush in trokken nog een pauze met de lekkerste soorten vers fruit. Gele watermeloen, Passionfruit, banaantjes en natuurlijk trekt dit ook apen en werden deze op afstand gehouden door de assistent gids. Het voeren (van Orang-Oetangs) is namelijk sinds 2014 gestopt.
Onderweg kwamen we ook nog wat Thomas Leap aapjes tegen. Die alleen hier blijken te wonen en door ene Thomas te zijn ontdekt.
De wandeling werd steeds pittiger met stijle beklimmingen en dalingen. Phoef mijn conditie
is niet zo geweldig hoor!! maar rondom lunchtijd werden we wederom beloond door een moeder Orang-Oetang met haar kind. Om vervolgens nog een mama en kind tegen te komen. Terwijl de orang-oetang van 3 jaar oud lekker aan het spelen was en ik een foto van de moeder aan het maken was. Voelde ik ineens iets op mijn hoofd en werd er een poging gedaan om mijn pet te stelen (met daarop mijn bril!) Nee! Die heb ik nog nodig! Dies van mij! Dus met mn handen op mijn hoofd liep ik weg maar de spelende orang-oetang was nog niet klaar met me en dacht, nou dan ga ik er maar met haar drinkfles vandoor. Waar ik net het locale extrajoss in had opgelost voor wat extra energie. Ook deze moeder kwam uit het rehabilitatie traject en de fles werd aan moeder gegeven die de fles zo open draaide en lekker opdronk. De gids probeerde het nog te voorkomen maar de fles werd pas op de grond gegooid nadat hij tot de laatste druppel was leeggedronken. Nou die hebben energie voor 10 de rest van de dag! Het laatste stuk van deze dag was het pittigste. Een steile afdaling naar de rivier toe. Waar je je af en toe moest laten abseilen met behulp van een vastgeknoopte “liaan”. Moe maar voldaan kwamen we aan bij onze basecamp. Houten frames met een plastic zeil eroverheen en daaronder plastic matrasjes met een klamboe om de nacht door te brengen. Maar eerst even afkoelen in de rivier.
Tijdens het avondeten kregen we de opties voor de volgende dag. Normaal gesproken chill de de ochtend bij de rivier die je een wandeling naar de ‘waterval’en raft je terug naar bukit lawang. Maar omdat Ion het jammer vond dat hij ons niet zoveel wildlife kon laten zien konden we ook nog een trekking doen. Dit leek ons een beter plan. Alleen betekende dit wel dat we die veel te steile weg naar beneden, weer naar boven moesten doen. Acht joh. Dat hebben we er graag voor over.
Na een matige nachtrust (regen en slapen in een lakenzak en 20x willen omdraaien) en een goed ontbijt begonnen we weer aan onze trekking. De weg naar boven was pittig. Geen idee hoe steil het was. Maar het was steil. We probeerde de geluiden van de jungle te traceren en na wat research nog niks gevonden. Nu konden we 2 kanten op. De kant waar meer groepen waren (die veel lawaai maakten ook de dag ervoor waardoor je minder kans hebt om dieren tegen te komen) of de andere kant op die we natuurlijk kozen en we beloond werden met een mooi uitzicht over de jungle. Mochten we weer flink klimmen en klauteren, op handen, voeten en bibs. Lekker vies worden en abseilen via de vastgeknoopte lianen. Wat een oplossing! Om vervolgens bij de rivier uit te komen die we zouden moeten oversteken. Dus alles in een grote plastic zak. Evenals onze schoenen. Maar de stroming was te sterk en de stenen in het water te glad om op eigen houtje aan de overkant te komen. Dus na 3x vallen was ik er wel klaar mee en mocht ik de schoenen en een handje van Ion lenen om veilig aan de overkant te komen. Waar we nog een half uurtje door wandelde en eindelijk met behulp van rubberen tubes over de rivier terug naar ons kamp gebracht werden. Na nog een heerlijke lunch. Ja het eten in Indonesie is wel echt heel lekker en zeker al het tropisch fruit ga ik onwijs missen! Was het tijd om onze spullen te pakken en terug naar Bukit Lawang te gaan. De terug weg was via de rivier. Grote rubberen tubes werden aan elkaar gebonden, de tassen en schoenen wederom in plastic zakker gestopt en zo gingen we raftend de rivier af terug naar de bewoonde wereld waar we onder weg nog 2x Orang-Oetangs tegen kwamen. Omdat het zondag is zijn er veel locale families rondom de rivier te vinden die heerlijk genieten van dit verkoelende water.
Terug bij het hostel was ik bekaf. Moe na 2 dagen hard werken. Op tijd naar bed om de volgende dag in 9u door te reizen naar Lake toba. 1 van de grootste kratermeren ter wereld ontstaan door een vulkaan uitbarsting van 75000 jaar geleden.
Om 8.15u werd ik opgehaald en samen met Rebecca en Tony begonnen we aan onze trip. Rebecca moest naar de airport in Medan en Tony en ik door naar Lake toba. Dus rond half twaalf kwamen we aan in Medan. En hier moesten we ineens de auto uit. Er werd ons niets verteld en de auto reed samen met Rebecca door. Niemand sprak goed engels en er werd alleen maar gezegd “wait” “wait” ammehoela! We hebben betaald voor een directe transport dus die willen we ook, of ons geld terug. Uiteindelijk kreeg Tony 170.000 van de 230.000 in zn handen maar ik dus niks. Dus gingen we niet akkoord. Na nog een uur begon de tijd te dringen om de laatste ferry te halen en was er nog niks verandert. Geen meter en geen cent verder. Dus besloten we op te stappen, na het maken van fotos van het kantoor. Om de hoek wilde we een taxi naar de airport fixen voor de locale bus maar voordat we die te pakken hadden stond er ineens een auto van het bedrijf voor onze neus. Voor 100.000 pp werden we naar Toba gebracht. Weinig keuze hadden we niet dus deden we het maar. Het probleem was natuurlijk dat ze geen winst zouden maken om voor 2 personen naar Toba te rijden en hoopten ze op meer mensen. Maar wij zijn niet gek!
Dus om half zes eindelijk bij de ferry naar samosir. Het eiland in lake toba. De kosten hiervoor zouden inbegrepen zijn bij de transfer maar nu natuurlijk niet. Terwijl ons in medan werd verteld dat we naar TukTuk (een dorp op Samosir) gebracht zouden worden. Sorry vriend dan krijg je minder geld van ons. En dus uiteindelijk op de plaats van bestemming aangekomen na een hoop gestress en een paar rupia meer. Mn accomodatie is top! 7 eurie per nacht. Eigen kamer. Warme douche en direct aan het meer. Wel is het een stuk frisser hier maar een keer onder een echt dekbed slapen is ook wel weer lekker.
Na een mailtje naar mn accomodatie in Bukit Lawang werd ik gelijk gebeld om meer over het verhaal te horen. 1000X excuses dit hadden ze nog nooit meegemaakt (en dat geloof ik ook wel met een 9.0 op booking.com) en waren ze bang voor een slechte review en dus een slechte naam. Ze zouden contact opnemen met de organisatie van het vervoer bedrijf. Hopelijk gebeurd dit niet nog eens bij andere mensen.
De ochtend erna een scooter gehuurd en samen met Tony een rondje eiland gedaan.
Rond 10u afgesproken en we zijn heerlijk gaan rond touren. Gestopt op wat leuke plaatsjes om foto’s te maken en overal word je vriendelijk begroet door de locale bevolking. Het is laag seizoen en niet super toeristisch hier. Helaas is het ook regenseizoen. Het meer ligt op 900 mtr en als je de bergen in rijdt stijg je nog eens zo’n 900 meter meer. Dus hier is het nog koeler en blijven de regenwolken hier lekker hangen. Gelukkig had ik mn poncho mee dit keer! Na nog een Bintang, het locale bier van Indonesie lekker naar mn stekkie voor een dinner en een rustig avondje. De volgende ochtend stond lake Aek Natonang op de planning. Een meer, op het eiland in een meer op een indonesisch eiland.
Gelukkig werkte het weer goed mee ‘NOT’!! maar was er een afdakje bij het meer waar we onze picknick konden houden. Sandwich met Cheddar kaas, Chips en Spicy mayonnaise. De chips is typisch Iers blijkbaar en iets wat in moet onthouden als festivalontbijt! Het is een heerlijk eiland om rond te scooteren. Bergjes op en af. Watervallen, rijstvelden, lieve mensen. Alles erop en eraan. Maar na nog een laatste fruitshake met Tony de volgende ochtend was het toch weer tijd om door te reizen. Aan de rand van mn guesthouse wachten tot de ferry voorbij komt en dan enthousiast zwaaien. Dan komt ie je daar gewoon ophalen. Vervolgens een uurtje wachten op het vaste land om een auto vol te krijgen (van de zelfde organisatie die het 2e deel van onze reis naar lake toba heeft gedaan en ik overal bekende gezichten zag vanuit Medan waardoor ik me afvroeg of ik veilig in Medan aan zou komen nu na alle beschuldigingen maar ik had weinig keus) in ruim 4u naar Medan gereden om daar weer in mn vertrouwde airport hostel te overnachten. Alleen hadden ze nu de airco op -5 gezet. En dan onder een lakentje is het toch wel vreselijk koud!! dus na een kort nachtje, warme douche en een kop koffie op naar de airport voor m’n laatste vluchtje in asie naar Kuala Lumpur. Malaysia Airlines was lief voor me en ik kreeg zomaar een nooduitgang plek en een legen stoel naast me. Ik had gelezen dat er naast taxi’s ook een trein en bussen naar Kuala lumpur centrum gingen. En aangezien ik de gehele dag de tijd had heb ik gekozen voor de bus! 2.5 euro en een uurtje in de bus. Alleen de stop was iets verder weg van m’n hostel als wat ik eigenlijk had gedacht. En nu?! Taxi, metro, juist een metro. Na 3x van het kastje naar de muur gestuurd te zijn (en een lunch bij de mac donalds) zat ik dan eindelijk in de tram om 1 halte verder over te stappen en nog een halte verder uit te stappen. En eindelijk dan bij m’n hostel uitgekomen te zijn! Prima plekje in China Town. Ik dacht dan kan ik daar vast wel wat souvenirtjes shoppen voor m’n neefjes en nichtjes. Maar ik heb echt geen idee wat! Wat een zooi! Dus als het niet lukt, bij deze alvast m’n excuses!! Iedereen roept naar je. Het is druk en zo wennen weer na alle heerlijke dorpjes, eilandjes en jungle de afgelopen tijd.
Aangezien het m’n laatste daagjes zijn ga ik voor chill. En doe ik een dagje met de Hop on Hop off bus. Langs alle highlight was Kuala Lumpur. En een van de stops is bijna voor de deur.
Bij navraag aan de receptie is er helaas geen mogelijkheid momenteel om gebruik te maken van een rooftop zwembad van een appartemencomplex dus moet ik wat anders verzinnen voor mn laatste dagje. Dus gaan we maar naar de Batu Caves.
Een dagje rondhoppen door KL is lang genoeg voor mij. Een grote stad met niet heel veel bijzonders. In de KL tower op 275mtr hoogte KL overzien en een fotootje voor de Petronas Twintowers en dan zijn voor mij dan wel the highlights. Misschien ben ik een tikkie verwend met HongKong. Deze stad heeft een veel mooiere skyline en Min en Marcel hebben me daar alle tips kunnen geven en op sleeptouw genomen. Hier is het allemaal nog een beetje zoeken. Al werkt de metro hier ook weer top!
Savonds nog even terug voor de watershow. Maar helaas regende het dus ben niet heel lang blijven hangen. En de Mall in het Petronas heeft alleen onbetaalbare merkwinkels voor mij. Shoppen doen we wel weer als ik in Nederland ben!
Met de bus en metro nog een bezoekje aan batu caves met een van de grootste boeddha beelden ter wereld om via 272 traptredes de tempel in de grot te bezoeken en diverse aapjes te moeten omzeilen. Een hele workout op deze warme dag. Op de terugweg nog een stop @ the central market. Net zoveel zooi als in china town maar uiteindelijk toch een kleinigheidje kunnen vinden voor m’n neefjes en nichtjes. Over 7 uurtjes vlieg ik terug naar Nederland en zit dit avontuur er weer op. Dank jullie wel voor het volgen en thanks to everyone that i met on this journey! You all are a piece of this amazing experience!!